Τέλος Ιουλίου 2012 είχα την χαρά να συμμετάσχω σε μια σπηλαιολογική αποστολή που διοργανώθηκε από τον Σύλλογο ΣΕΛΑΣ (εξ Αθηνών) στα Λευκά Όρη. Η περιοχή «Λαγκωνιά» που πήγαμε ήταν πάνω από την Ανώπολη, στο τέρμα του αγροτικού δρόμου κοντά στις «Ρουσιές», περιοχή με δεξαμενή νερού από την οποία περνά το μονοπάτι Ε4 για την κορφή «Πάχνες». Το σπήλαιο έχει ονομαστεί «Στέρνες» και οι αποστολές που έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα έχουν εξερευνήσει το σπήλαιο μέχρι περίπου τα 428μ βάθος.
Πριν από κάθε αποστολή προέχει μεγάλη προετοιμασία και προγραμματισμός για όλα. Πολλά μέτρα σκοινιά, πλακέτες, ασφάλειες, προσωπικός εξοπλισμός για την εξερεύνηση και τη διαμονή, φαγητό, νερό και ψυχολογική και σωματική προετοιμασία.
Λίγες μέρες πριν… Συνάντηση στο σύλλογο ΕΟΣ Χανίων για ενημέρωση περί της αποστολής και οργάνωση των ατόμων και των υλικών.
26/7/12 5 άτομα του ΕΟΣ Χανίων Μαζωνάκης Γ., Παπουτσάκης Στ., Παπαβασιλείου Β., Βογιατζής Αλ.και Γκίνη Πηνελόπη ανεβήκαμε κουβαλώντας 200 λίτρα νερό και άλλες προμήθειες και βρήκαμε τους υπόλοιπους της αποστολής στα Λευκά Ορη. Ίσα που προλάβαμε να στήσουμε τις σκηνές μας και να οργανώσουμε τα υλικά μας πριν μας αφήσει τελείως το φως του ήλιου. Η κουζίνα όπως και τις άλλες χρονιές είχε οργανωθεί σε ένα από τα πολλά σχίσματα του βράχου κάτω από μια μεγάλη τέντα και ακριβώς δίπλα από μια μεγάλη χιονούρα που καλά κρατούσε ακόμη για Ιούλιο μήνα και χρησίμευε ως ψυγείο. Το μαγειρευτό φαγητό σε τέτοια μέρη είναι ότι καλύτερο και η παρέα ζωντάνεψε μετά την κούραση της ημέρας. Το σπήλαιο μάθαμε πως είχε ήδη αρματωθεί (ασφάλειες και σχοινιά) μέχρι τα 145μ περίπου από 2 μέλη του ΣΕΛΑΣ.
27/7/12 Από τις 8:00 θέλοντας και μη, με το φως ξυπνήσαμε και σιγά σιγά όλοι στην κουζίνα για πρωινό.. φρούτα, δημητριακά, γάλα, κρουασάν, μπισκότα και άλλα ξεφύτρωσαν από τις κούτες μέσα και η ενέργεια που χρειαζόμασταν θεωρούταν δεδομένη. Μέχρι τις 10.00 ξεκίνησε μια πρώτη ομάδα να συνεχίσει το αρμάτωμα του σπηλαίου και οι υπόλοιποι (Βογιατζής, Παπαβασιλείου μαζί με μένα) οργανωθήκαμε και μπήκαμε αργότερα κατά τις 13.00 στο βάραθρο. Στην πρώτη κατάβαση 20-30μ βάθος πατήσαμε σε μια ακόμη χιονούρα. Πλησιάζοντας την επόμενη κατάβαση ένα πρώτο καλό στένεμα ίσα ίσα για να μας ξυπνήσει, εκεί νιώσαμε και την δροσιά του σπηλαίου μιας και κρύος αέρας ερχόταν από το εσωτερικό του. Οι επόμενες καταβάσεις εύκολες και σε μια ώρα περίπου ήμασταν στα 145μ σε σημείο με δυνατότητα στάσης, προφύλαξης και ξεκούρασης. Για πρώτη μέρα ήταν αρκετό για προσαρμογή στο χώρο του σπηλαίου. Φάγαμε κάτι να πάρουμε δυνάμεις και σύντομα πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Το σπήλαιο είναι κρύο και δεν επιτρέπεται αναμονή χωρίς λόγο παρά την καλή ένδυση (εσώρουχα, ισοθερμικά, φόρμα με cordura ( υλικό που αναπνέει αλλά σε προστατεύει από την υγρασία και την τριβή με τα βράχια ) γάντια και διπλές κάλτσες). Πίσω στην κατασκήνωση νωρίς το απόγευμα όπου το φαγητό ήδη ετοιμαζόταν. Σε τέτοιες αποστολές όλοι μπορούν να βοηθήσουν, ακόμα και όσοι για κάποιο λόγο δεν μπαίνουν στο σπήλαιο όπως στην προκειμένη περίπτωση ο Βασίλης με την Πηνελόπη που έκαναν τα μαγικά τους στην κουζίνα. Μια σύντομη βόλτα σε σημείο όπου υπήρχε σήμα ήταν αναγκαία για επικοινωνία με τους δικούς μας και παραγγελίες για ξεχασμένες προμήθειες Ο αέρας σήμερα λίγο πιο δυνατός και ενοχλητικός..
28/7/12 Το χαλαρό ξύπνημα ακολούθησε δυνατός αέρος ο οποίος ξήλωσε την τέντα που υπήρχε στην κουζίνα.. Έτσι εργασίες επισκευής ξεκίνησαν από όλη την ομάδα.. και πανω που τελειώσαμε έφτασαν και νεα μέλη του ΕΟΣ Χανίων καθώς και από Αθηνα. Ο Παπουτσάκης Στέλιος από το σύλλογο μας μαζί με τον Μιχάλη από το ΣΕΛΑΣ συνέχισαν το αρμάτωμα στου σπηλαίου μέχρι τα -320μ όσο μια άλλη ομάδα από εμένα και 3 αλλα άτομα ασχοληθήκαμε με την εύρεση και εξερεύνηση νέων σπηλαίων στην γύρω περιοχή.. βρέθηκαν 5 νέα και εξερευνήθηκαν 2 παλαιότερα με μέγιστο βάθος τα 40μ. Καθώς έπεφτε ο ήλιος επιστρέψαμε στη βάση. Οι γνώριμες και αγαπημένες φάτσες μαζί με το ζεστό φαγητό απάλυναν τον ενοχλητικό αέρα που διέλυε τα πάντα.. αρκετές σκισμένες σκηνές οι πρώτες απώλειες..
29/7/12 Μετά το πρωινό οργανωθήκαμε για πιο βαθιά κατάβαση. Μια πρώτη ομάδα μπήκε να κατέβει να αρματώσει το τμήμα από τα -340 μέχρι τον πάτο του σπηλαίου και ακολουθήσαμε εγώ με την Μαρία Σταθάκη και τον Μάνο Κατσανέβα για να προσεγγίσουμε τα -240 όπως και κάναμε. Και ακόμα 2 ομάδες πίσω μας η μία μας ακολουθούσε και η άλλη για προσαρμογή μέχρι τα 140μ. Συνεχόμενα πηγάδια με καταβάσεις από 10 έως 40 μέτρων. Εκεί αντιμετωπίσαμε και μια νέα πρόκληση. Ένα καλό στένεμα περίπου 8-10 μέτρων σε μήκος και 30-40εκ σε πλάτος όπου εισερχόσουν με τα πόδια ξαπλωμένος στο πλάι και έσπρωχνες με τα χέρια για να διεισδύσεις μέχρι ένα σημείο. Και μετά να αφεθείς να γλιστρήσεις σε στη υπόλοιπη στενούρα που είχε για 2μιση μέτρα απλώνοντας τα χέρια και τα πόδια παντού για να περιορίσεις την πτώση. Κάποιοι δεν προσπάθησαν, όσοι όμως το κατάφεραν διαπίστωσαν πως είχε να κάνει καθαρά με την ψυχολογία και την ηρεμία. Μετά το στένεμα ακολουθούσαν και άλλα πηγάδια όμως ειχαμε χρονοδιάγραμμα να ανέβουμε νωρις πάνω για να μη μπλοκάρουμε άλλη ομάδα.. Η οργάνωση και ο προγραμματισμός στα σπήλαια αναγκαίος ώστε να μη υπάρχει περισσότερη από την ήδη φυσική ταλαιπωρία και τυχών κάποιος τραυματισμός. Και η ανάβαση για την έξοδο αρχίζει.. Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος να αναφέρουμε ότι 240μέτρα βάθος αντιστοιχεί σε 70-80 ορόφους κτίριο και αυτό οι σπηλαιολόγοι το κατεβαίνουν και το ανεβαίνουν με τεχνικές πάνω στο σκοινί., όχι ιδιαίτερα κουραστικές όταν τις μάθεις Με την επιστροφή στην κατασκήνωση άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση για την αναχώρηση εμένα και άλλων τριών ατόμων.. Σύντομος αποχαιρετισμός από τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής που όπως όπως προσπαθούσαν να αποκαταστήσουν τις σκισμένες από τον δυνατό αέρα σκηνές τους, και επιστροφή σιγά σιγά στον πολιτισμό.. μέτα από μισή ώρα τα φώτα της Ανώπολης άρχισαν να σιγοφαίνονται.. Μια γλυκιά κούραση στο σώμα και στο μυαλό μας ακολουθούσε τις επόμενες μέρες καθώς και προσμονή για τη επόμενη αποστολή.
Για την ιστορία να αναφέρουμε πως η αποστολή κράτησε 10 ημέρες, εντοπίστηκαν 12 νέα σπήλαια από τα οποία εξερευνήθηκαν τα 7 καθώς 3 που είχαν εντοπιστεί προηγούμενα έτη. Στο σπήλαιο «Στέρνες» έγινε μικρή πρόοδος (διάνοιξη στενέματος για μόλις 70 εκατοστά ) λόγω προβλήματος στα υλικά, αλλά επιτεύχθηκε κατασκήνωση στο βάθος 428μέτρα.
Επίλογος: Ολα του βουνού όχι εύκολα αλλά πανέφορφα και με ανθρώπους πάντα έτοιμους να σε βοηθήσουν. Θα χαρούμε να δούμε νέα μέλη στον Ορειβατικό Σύλλογο Χανίων όχι μόνο να εκπαιδευτούν μαζί μας σε τεχνικές για σπήλαια, φαράγγια, αναρριχήσεις ή χιόνι αλλά και να κουβεντιάσουμε περπατόντας απλές όμορφες διαδρομες δίπλα στη θάλλασα. Στο τέλος όλα τα καθημερινα προβλήματα αμβλύνονται και γίνονται μικρά και ασήμαντα καθώς τα μοιράζεσαι με φίλους μπροστά στην απεραντοσύνη της φύσης.
Μαζωνάκης Γιώργος